Dus hoe laat je deze gevoelens en gewaarwordingen toe, terwijl je hele systeem zo hard probeert ze onderdrukt te houden?

Het korte antwoord is "aanwezigheid", maar om dat te begrijpen, moet je begrijpen hoe die gevoelens uberhaupt vastlopen.

Waarom we bepaalde gevoelens bevriezen

Laten we teruggaan naar de tijd dat je gevoelens nog steeds vrij konden stromen. Voor sommigen is dat misschien ver ver weg terug in de tijd. Je lichaam reageerde toen nog eenvoudig op de buitenwereld. Wanneer je pijn voelde, huilde je of werd je boos. Als je liefde voelde, gaf je liefde terug.

Er is jammer genoeg altijd een moment dat je opzij werd gezet als kind of (jong) volwassene, en je voelde je heel erg afgesneden van liefde. Een zeer intens en onveilig gevoel, dat gewoon te veel was om mee om te gaan. Het kan iets kleins geweest zijn, of net iets heel groots. Je werd misschien gedwongen om iets te doen of te horen, een, twee keer, of steeds maar opnieuw en opnieuw. Dus je deed het enige wat je kon doen om te overleven. Je hebt die gevoelens in de tijd bevroren. Je hield je adem in en stopte ze diep weg in jezelf, zodat je deze pijn nooit meer zou hoeven te voelen.

Maar samen met die gevoelens bevroor je een deel van je natuurlijke manier van zijn. En je vulde het gat met gedrag en overtuigingen. Je werd stil en teruggetrokken, of een rebel, een clown. Je werd serieus, kreeg nood aan controle, je werd ziek, de beste, de ongeziene underdog. Het brave meisje, de dappere jongen. Jij werd niet jij.

Waarom aanwezigheid het antwoord is

Bij het ontbreken van een liefdevolle aanwezigheid, zoals een liefhebbende ouder, kunnen we overweldigende emoties niet veilig toelaten en ervaren wanneer ze zich voordoen. Dus dat deel van ons wordt opgeslagen in ons lichaam. Dat is ons innerlijke kind, verloren en verward, opgesloten in zijn of haar angst.

Om dat kind terug te vinden, moet je aanwezig zijn, of je zal zeker weer weglopen van de pijn die het nog steeds heeft. Je hoeft niet te weten waarom het is gebeurd, je hoeft je zelfs niet te herinneren wat er is gebeurd. Het enige wat nodig is om je innerlijke kind te helen, is dat je erbij blijft, en het de liefdevolle aanwezigheid te geven die het ooit heeft gemist.

Eenmaal volledig aanwezig, kan het zijn dat je begint te huilen, te lachen, te schoppen, te schudden, te zingen, te schreeuwen. Sommigen voelen het meer als energie die door hun lichaam wervelt. Anderen voelen kracht door zich heen stromen, of een diep gevoel van stilte, vrede en rust. Een gevoel van verbondenheid en erbij horen. Alles is mogelijk en alles is welkom. Je innerlijke kind mag weer leven, en jij ook.